نماینده مجلس به وزیر پیشنهادی رئیسی:
خودت و ما را گرفتار نکن
به گزارش پارلمان ایران دات کام عصرایران نوشت: در فایل صوتی که از سخنان محمد مولوی نماینده‌ی آبادان در مجلس شورای اسلامی انتشار یافته خطاب به «حسین باغ گلی» وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش نکات جالب و صریحی را مطرح می کند.
نویسنده‌ی این سطور نه نماینده‌ی اصول گرای مجلس را می شناسد نه وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش را. سهل است گویا فرهنگیان محترم مشهد هم ایشان را نمی شناسند ( العهده علی الراوی) و البته الزاما این نشناختن منفی نیست. از پیش هم معلوم بود قرار نیست از درون آموزش و پرورش یک نیروی مورد اجماع فرهنگیان برای وزارت انتخاب گردد. وقتی در دولت آقای روحانی با آن همه امید این اتفاق نیفتاد و یک نیروی کاملا بوروکرات و فاقد استراتژی و راهبرد وزیر آموزش و پرورش شد و وزیری که دنبال اجرای طرح "مونته سوری" بودتحمل نشد انتظار خاصی نداریم در این دولت که بر آنست هم دهه‌ی 60 را تکرار کند و هم تحول بوجود آورد و به تعبیر مولانا " بوالعجب من عاشق این هر دو ضد" و در حقیقت " آنان، عاشق این هر دو ضد" به طریق اولی نمی توان چنین توقعی داشت و اساسا وزیر کار خاصی هم نمی تواند انجام دهد. بخش قابل توجه بودجه هم صرف امور جاری و هزینه های دیگر می شود و میدان مانور وزیر در انتصابات است و زیر تیغ تذکر و استیضاح هر وزیری چه اصلاح طلب و چه اصول گرا و چه اعتدالی ناچار است سفارش پذیر باشد در گماردن افراد در سمت های مختلف. پس بحث بر سر اینها نیست. نوع نگاه نماینده‌ی اصول گرای آبادان قابل توجه است که به وزیر پیشنهادی می گوید: «شما به آقای رییسی قول داده ای از بیرون نیرو نیاوری در صورتیکه خودت از بیرون آموزش و پرورش آمده ای!» یا در همان ابتدا می گوید: « بدانید که می خواهید جای چه کسانی بنشینید. بجای دکتر شکوهی ( که در سال تولد آقای باغ گلی وزیر شد) و رجایی و باهنر و پرورش بنشینی» و البته جلوتر نمی آید چون نام محمد علی نجفی را بیاورد دردسر می شود حال آن که عملکرد وی در وزارت آموزش و پرورش بیش از اسلاف و اخلاف، مورد قبول بوده است. اما همان نام دکتر شکوهی وزیر آموزش و پرورش دولت موقت مهندس سوداگر نشان میدهد محمد مولوی آدم منصفی است و تاریخ را از دوره‌ی سیاسی مورد علاقه‌ی خود شروع نمی نماید. چنان که اشاره شد وزیر پیشنهادی را نمی شناسم اما لحن نماینده‌ی آبادان که می گوید «خودت و ما را گرفتار نکن» جالب است. اینکه بجای شعار و هدف گذاری های آرمانی سؤالات مشخصی را مطرح می کند این امید را زنده می کند که در مجلسی که نماینده‌ی اکثریت مردم ایران نیست و به شکل بی سابقه ای تنها یک صدا از آن شنیده می شود و بجای آن که نمایندگان مختلف و متنوع را تصویر کند تنها نام رئیس آنرا به ذهن متبادر می کند اتفاق جالبی است و نمایندگان می توانند با نظرات صریح خود، خودی نشان دهند تا این تلقی درنگیرد که همه مثل هم فکر می کنند. اگر یک کار پژوهشی صورت گیرد مشخص می شود که شعارهای انبوه در روز رأی اعتماد به صخره‌ی عظیمی از واقعیت ها و محدودیت ها و تحمیل ها برمی خورد و نیاز نیست متونی را که دیگران نوشته اند بخوانیم. اولویت ها و برنامه ها و نه اهداف و آرمان ها گفته شود کافی است تا برمبنای آن بعدتر محک بخورد. هر نماینده و وزیر پیشنهادی را شاید بتوان با میزان دوری و نزدیکی به واقعیت ها محک زد. امان از توهم و ادعاهای دهان پر کن و آفرین به آقای مولوی که دور از این فضا صحبت کرده است. یک متفکر مشهور جمله‌ی جالبی دارد و می گوید ما ایرانیان هزار سال است که سهم عشق و احساسات را ادا کرده ایم و وقت آنست که سهم عقل را ادا نماییم. کاش می شد اندازه گرفت از سخنان و ادعاها چقدر شور است و چه اندازه شعور. چه قدر وهم است و چقدر فهم. اگر گوش ها به روی حرف های نامستند و نشدنی و شعاری بسته شود خاصه کسانی که در پی اختراع دوباره‌ی چرخ هستند گویندگان نیز بیشتر دقت می کنند. 2727
منبع: parlemaniran.com
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب