مدرن دیپلماسی: همکاری ایران و چین سنگ بنای نظم پساغرب است پارلمان ایران دات کام: تجربه ایران نشان داد که ساز و کار تحریم های آمریکا اثر قانع کننده خودرا از دست داده و قادر به تغییر رفتار ایران نبوده و بطور ناخواسته، تعادل قدرت جهانی را به زیان آمریکا و شرکایش بازمهندسی می کند. روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت: نشریه «مدرن دیپلماسی» در تحلیلی که به وارونگی کارکرد رژیم تحریمها اختصاص داشت، نوشت: در سالیان اخیر، رژیم تحریم هایی که ایالات متحده و متحدانش بر ایران و چند کشور دیگر تحمیل کرده اند، فراتر از نقش اصلی خود بعنوان یک محدودیت اقتصادی صرف رفته است. این رژیم به یک ستون مرکزی در کتاب بازی «دیپلماسی اجباری» آمریکا تبدیل گشته است. ایده این بود که نظم غربی را تقویت کرده و رفتار بازیگران مشکل ساز را اصلاح نماید. اما تجربه ایران نشان داده است که این ساز و کار نه فقط اثر قانع کننده خودرا از دست داده است؛ بلکه بطور ناخواسته تعادل قدرت جهانی را به زیان آمریکا و شرکایش بازمهندسی می کند. واضح ترین نشانه این تغییر، رابطه درحال تحول ایران و چین است، پیوندی که مستقیماً از فشار غرب تغذیه می شود و الان سنگ بنای نظم نوظهور پساغرب است. از دیدگاه واشنگتن، تحریمها پاسخ به رفتار تهران بودند: قطع دسترسی ایران به سیستم مالی جهانی، محدود کردن صادرات نفت، مسدودکردن دارایی ها و ممنوعیت کامل همکاریهای صنعتی و نظامی. بر اساس گزارش خدمات تحقیقاتی کنگره آمریکا، این شدیدترین رژیم تحریمی است که طی چهار دهه بر هر کشوری اعمال شده است و هدف آن فراتر از اقتصاد است و به قلب دستگاه امنیتی ایران ضربه می زند. مشکل این است که ماشین پیچیده اقتصاد جهانی به ندرت نتایج مرتب و منظم مورد انتظار در اتاق های فکر واشنگتن را ارائه می کند. در مورد ایران، تحریمها سبب کاهش تعاملات بین المللی این کشور نشد؛ بلکه تهران را به یکی از گسترده ترین الگوهای همکاری اقتصادی و انرژی با چین سوق داد. آن چه بعنوان یک راهکار موقتی تاکتیکی آغاز شد، به یک پیمان ساختاری طولانی مدت تبدیل گشته است. گزارش دیگری از کنگره اشاره می کند که در سال ۲۰۲۴، بخش مهمی از صادرات نفت ایران به چین رفته و لبه تحریمها را کند کرده است. چین، نفت ایران را می خرد و شبکه های مالی موازی را پرورش می دهد که سلطه دلار را دور می زنند. مطالعات مختلفی نشان می دهند که پکن بطور فعال ابزارهای ایران برای فرار از تحریمها را تقویت کرده است، بنیاد دفاع از دموکراسی ها، آنرا «تقویت فوق العاده» فرار از تحریمها می نامد. حتی زمانی که واشنگتن کوشیده تجارت انرژی ایران و چین را با تحریم پالایشگاه های چینی محدود کند، نتیجه، تعمیق کانال های اقتصادی موازی بوده است. تحقیقی از رویترز درباره ی یک پالایشگاه تحریم شده در استان شاندونگ که میلیونها بشکه نفت خام ایرانی را پردازش می کند، نشان داده است که شبکه ای از واسطه ها و شرکت های صوری بوجود آمده اند و فرار از تحریم را آسان تر می کنند. در این محیط، ایران بتدریج، پلی استراتژیک برای پکن در راستای گسترش ردپای ژئوپلیتیکی شده است. فشار غرب، تهران را به نقطه ای رسانده است که روابط سیاسی، امنیتی و اقتصادی آن با پکن حدودا غیرقابل برگشت به نظر می آید. این لحظه ای است که سیاست تحریم های آمریکا از هدف اصلی خود منحرف شده و آغاز به تولد نظم جدیدی می کند که در آن واشنگتن دیگر هژمون نیست. بن بست دیپلماتیک بین ایران و ایالات متحده، این روند را تسریع نموده است. تهران بدون تضمین های محکم، حاضر به برگشت به میز مذاکره نیست؛ واشنگتن هم نمی تواند مسیر قابل اعتمادی برای گفت و گو عرضه نماید. خلأ بوجود آمده دقیقاً جایی است که چین و تا حد کمتری روسیه بعنوان حامیان وارد می شوند. هزینه این وضعیت برای غرب طولانی مدت است: ایران از تعامل با اروپا و آمریکا دور شده و به یک نظم غیرلیبرال وارد می شود. این بدان معناست که تحریمها رفتار ایران را تغییر نداده اند. نکته قابل توجه این است که سیاست گذاران غربی با وجود شکست سیاست تحریمها، هنوز به الگوی «تحریم بعنوان آخرین و نخستین راه حل» چسبیده اند. این رویکرد اصلاً بدون هزینه نیست؛ بار استراتژیک سنگینی دارد. هرچه ایران بیشتر به شرق نزدیک شود، نفوذ آمریکا و اروپا بر انتخاب های تهران کمتر می شود. از نظر توازن قوا، این واگذاری میدان است. اگر آمریکا می خواهد نفوذ خودرا در منطقه حفظ کند، باید از چرخه خسته کننده و باخت- باخت تحریمها بیرون برود و یک مسیر دیپلماتیک واقع بینانه طراحی کند. این به معنای لغو فوری تحریمها نیست؛ بلکه عرضه نقشه راهی روشن برای کاهش تدریجی تنش ها در ازای دستیافته های قابل راستی آزمایی است. چنین افقی می تواند چشم انداز داخلی ایران را هم تغییر دهد. میانه روها تنها زمانی پیشرفت می کنند که بتوانند نتایج ملموس عرضه کنند و این نتایج بدون تغییر رفتار غرب نا ممکن است. سرانجام، میراث واقعی سیاست تحریم های آمریکا ضد ایران در گزارش های رسمی ثبت نمی شود بلکه در هندسه متغیر قدرت جهانی دیده می شود. ایران امروز نه منزوی است و نه ضعیف؛ بلکه عضوی از ائتلاف غیرغربی است.به طور خلاصه آنچه به عنوان یک راهکار موقتی تاکتیکی آغاز شد، به یک پیمان ساختاری طولانی مدت تبدیل گشته است. مطالعات مختلفی نشان می دهند که پکن به طور فعال ابزارهای ایران برای فرار از تحریم ها را تقویت کرده است، بنیاد دفاع از دموکراسی ها، آن را تقویت فوق العاده فرار از تحریم ها می نامد. از نظر توازن قوا، این واگذاری میدان است. اگر آمریکا می خواهد نفوذ خودرا در منطقه حفظ کند، باید از چرخه خسته کننده و باخت- باخت تحریم ها بیرون برود و یک مسیر دیپلماتیک واقع بینانه طراحی کند. منبع: parlemaniran.com 1404/08/18 09:19:40 0.0 / 5 7 تگهای خبر: حامی , حكم , خدمات , سیستم این مطلب پارلمان را می پسندید؟ (0) (0) تازه ترین مطالب مرتبط تأثیر فشار هوا بر سرعت و قدرت جک پنوماتیک فراکسیون مستقلین حامی صددرصدی دولت پزشکیان نیست گزافه گویی های مدیری که در انتها دولتش 6 درصد محبوبیت داشت Gebäudereinigung in Nürnberg نظرات بینندگان پارلمان در مورد این مطلب لطفا شما هم در مورد این مطلب نظر دهید = ۵ بعلاوه ۳ درج دیدگاه